Museum van Nieuw-Zeeland Te Papa: Gallipoli Early Bird Entry

Wauw, ik kwam hier met lage verwachtingen, want musea voor moderne kunst zijn gewoon opzichtig en oververzadigd door slordigheid onder het mom van hedendaagse kunst, en ik ben echt onder de indruk. Er is zoveel informatie hier, en het doet echt denken aan het tijdperk van de Europese NZ, toen dappere mannen vochten overzee voor hun land en Groot-Brittannië. Het is echt verbazingwekkend om te zien hoe alle gigantische sculpturen lokaal worden gemaakt, geproduceerd door de Weta Workshop die net buiten Wellington ligt en net zo ongelooflijk is. Tegen het einde van mijn avonturen in dit museum, na het horen van de verbazingwekkende geluidseffecten toegevoegd, het zien van confronterende en realistische beelden, naast het lezen van memoires en citaten, vaak gezegd door de soldaten zelf, was ik bijna in tranen. Ik herinner me dat ik bij het deel was met een boot vol verpleegsters en gewonde soldaten, omringd door neonlichten en klaprozen, en ik dacht bij mezelf: "Wat was het nut van deze oorlog?" en "Was dit allemaal voor niets? " En toen kwamen de emoties. Wat de ervaring echt versterkte was toen ik een papaver voor de voeten van een standbeeld gooide, en mijn hoofd boog in somber respect voor de mannen die vochten en zich waarschijnlijk zouden schamen voor hoe hun nakomelingen vandaag de dag worden behandeld. In feite zou de ervaring perfect zijn geweest als de makers van de tentoonstelling niet de behoefte voelden om te proberen de prestaties van de soldaten te bagatelliseren, door voortdurend de Maori-cultuur en soldaten in te voegen, die beide, hoewel ze bestonden, een minimale rol speelden in de oorlog, die voornamelijk werd uitgevochten door Europese afstammelingen Kiwi's. Over het algemeen voelde het alsof deze tentoonstelling, en het hele museum als geheel, het offer en de voordelen van Kiwi's niet volledig konden erkennen zonder kunstmatig een vermelding van Maori's in de vergelijking te moeten invoegen. Hoewel het niet erg was, en niet veel afbreuk deed aan de Gallipoli-tentoonstelling, waren er een aantal belachelijke secties, zoals aan het einde waar een bord probeerde de Maori-cultuur aan me op te dringen, door me te dwingen mijn handen te wassen bij een voorziene 'Maori-goedgekeurde kraan' omdat het in hun cultuur 'traditie' is om je handen te wassen na interactie met de doden. Terwijl er meer grove dingen waren, zoals een informatieve tablet die Captain Cook brandmerkte als een verrader en zei dat Maori's Captain Cook's prestaties veranderen om in hun verhaal te passen, gebeurde dat niet in de Gallipoli tentoonstelling zelf, dus ik zal dat erkennen in een aparte beoordeling van de tentoonstelling holistisch.

This WW1 exhibit honors those who were there. I was moved by historic dairies, letters. quotes, and press releases. Also, the dioramas and layout of the exhibition is outstanding. In light of the current political situation in NZ it's interest to see the inclusion of Maori language in those historical communications. I also spent some in the Nature exhibit just like a school kid.

The war expo was not the best it’s the best thing there is the bad part te papa is amazing for younger kids under the age of 7-8 that’s what I would say