10 Dec 2020
Toen ik na 48 jaar voor het eerst in mijn leven naar Nepal kwam, had ik geen enkele verwachting. Het enige dat ik in gedachten had, was tijd voor mezelf hebben, met mezelf, de bergen rond Everest, gletsjers en een zware trektocht ervaren.
Onnodig te zeggen dat ik kreeg wat ik wenste en nog veel, veel meer. Van de lokale keuken die ik dagelijks had (niet de westerse gerechten die ze duidelijk gewend zijn om voor toeristen te bereiden), de lange wandelingen (op en neer, hoewel ik me vooral de opwaartse hellingen herinner), de geweldige uitzichten op dit afgelegen deel van de planeet, machtig met sneeuw bedekte bergen en het zeer (extreem) koude weer 's nachts, zelfs binnenshuis. Toch voelde het op de een of andere manier heel zuiverend voor zowel lichaam als geest.
De mensen die me mee naar buiten namen (Tek, portier en Sudip, de gids) waren ongelooflijk, ze lieten me thuis voelen en zorgden te allen tijde voor me om ervoor te zorgen dat ik veilig en gelukkig bleef (gezien deze tijd van Covid de het aantal toeristen was minimaal en toch voelde ik me te allen tijde verzorgd en nooit alleen, behalve wanneer ik dat wilde). Ik zou het aanraden aan mensen die avontuur willen beleven, de wildernis willen zien, zich vernederd willen voelen door de enorme omvang van deze bergen, frisse lucht en water, ijzige/besneeuwde paden, verbazingwekkende gletsjers, die verdwaal een beetje van het leven en kom er sterker uit, zowel fysiek als mentaal, voor welke uitdaging dan ook die hen om de hoek te wachten staat in hun dagelijks leven.
Samenvattend is het een reis meer naar binnen dan naar buiten maar vereist veel fysieke kracht en inzet om deze reis te voltooien. Ik heb het gisteren net afgemaakt en voel me behoorlijk voldaan. Ik denk dat ik op een bepaald moment in mijn leven terug zal keren met wat en mijn vrouw, omdat het iets is dat (nu achteraf) beter kan worden gedeeld dan getoond op foto's die nooit het gevoel zullen weerspiegelen om er daadwerkelijk deel van uit te maken. Heb je er zin in? Blijkbaar was ik; - )